Κριτική στο βιβλίο «Δόκιμος καταστρώματος» ,του συγγραφέα κ.Μιχάλη Καρπαθάκη.

Ένα ελαφρύ αεράκι από την μεριά της θάλασσας δροσίζει την αριστερή παρειά και νοθεύει την αρμύρα με τα μεθύσματα του νυχτολούλουδου και του βασιλικού.

Απορούν οι γύρω μου, τι διαβάζω τόσο απορροφημένος, αλλά εγώ εκεί...

Πότε αδαής ναυτόπαις, πότε καμαρώτος, λοστρόμος , λαδάς ή τρίτος.
Τη μια βατσιμάνος, την άλλη βαρδιάνος, την παράλλη εξοδούχος.
Αναγνώστης επίμονος, πασχίζω να κορέσω την λειψή ζωή μου με εικόνες ναυτοσύνης ταξιδιάρικες, μεστές και πολύχρωμες.
Ένα-ένα καταβροχθίζω τα κεφάλαια στο πολύτιμο βιβλίο «Δόκιμος καταστρώματος» και νοερά, μα τόσο ζωντανά, αλλάζω τα καράβια κι εγκολπώνω το χαρισμένο ναυτικό φυλλάδιο.
 Άνδρος σταρ, Αντίπαρος, Άνδρος Μέντορ, Ωραία Κάλυμνος, Ταξιάρχης, Αργώ-Χίος, Αγία Φωτεινή, Αγία Κυριακή, Ωραία Κάλυμνος 2, Σάντα Άννα, Delphic Oracle, Delphic Miracle, Delphic Eagle, Άγγελος Λούζης, Μαριγώ, Καπετάν Γιάννης, Αργώ Ελλάς, Aegis Hope, Ευθύμης, Κυρά-Δέσποινα, Ευαγγελίστρια, Ελάφι, Σάντα Φε......
Μυρωδιές, χαρές και πίκρες, πελώρια κύματα,
 μποφώρ, αναποδιές και παραστρατήματα,
τόποι, λιμάνια, καημοί κι ανδραγαθήματα,
πρόσωπα, αλμύρα, κι αμέτρητα συναισθήματα.
Παντού ο Καπετάν Μιχάλης !
Με το συγγραφικό του ταλέντο ως πλοηγό, περιηγήθηκα τις σελίδες του βιβλίου του, σαν να μπάρκαρα τόσα ταξίδια, έζησα περιπέτειες, συνέλεξα πληροφορίες, μυήθηκα σε ορολογίες και διαδικασίες, που νιώθω ότι εμπλούτισα τις στέππες του μυαλού μου με δυσεύρετες εμπειρίες και διαλεγμένη γνώση.
Πρόσωπα εμβληματικά, ως άλλοι ναυαγοί, διεσώθησαν από την διαβρωτική αλμύρα και την αχόρταγη λησμονιά, αφού τα περισυνέλεξε στο βιβλίο του με στοργή, περισσή φροντίδα, λεπτομερή αναφορά, εκτίμηση και μεγαλείο ψυχής.
Δεινός αφηγητής, σε εξοικειώνει με τα πελώρια κύματα, τους απέραντους ωκεανούς, τον φόβο και τις δυσκολίες του καραβιού, χωρίς ν´ ανταριάζει η βολή σου.
Σε αφήνει, συγκαταβατικά, να δεις πίσω από τις γραμμές ,τις δαντέλλες της ψυχής του. Την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την εκτίμηση στην φιλία, την ευγνωμοσύνη, την δημοκρατικότητα, την αφοσίωση, την καλοσύνη, την αναγνώριση, το ηθικό του αποτύπωμα και χνάρι.
Εκείνο που με συγκλόνισε όμως είναι η ματιά του στα πράγματα, όπως ξεχυλίζει μέσα κι ολόγυρα από τις γραμμές του πονήματός του.
Είδα σε ποια σημεία ο ήλιος της καρδιάς του χαρίζει το χρυσαφένιο χρώμα του. Στα ταπεινά του μεσημεριού και την ολοφάνερη αλήθεια τους.
Η ρέουσα και γάργαρη γραφή του κι οι ολοζώντανες εικόνες, προκαλούν διατοιχισμούς καρδιάς κι έντονα συναισθήματα, έτσι που αβίαστα μου βγαίνει ο χαρακτηρισμός του, ως λογοτέχνη εμποτισμού.
Το πέρας του βιβλίου αφήνει ένα κενό, όπως κάθε ταξίδι που φτάνει στο τέλος του.
Λες «θα το ξαναδιαβάσω», αλλά αυτό δεν αρκεί πια.
Καπετάνιε, μας καλόμαθες. Αναμένουμε το επόμενο και το μεθεπόμενο.

Χρήστος Μαγκλάσης Υγος ε.α.
  (Ποιητ.Κνάκαλος)