Είχε την ευγενή καλοσύνη να μου το εγχειρίσει ο φίλος και συνάδελφος Μιχάλης Νικολαράκης την στιγμή του αποχαιρετισμού, στην σύναξη των ομοτάξιων αποστράτων Αξιωματικών.
Βρέθηκα προ ευχάριστης εκπλήξεως, γιατί στην πραγματικότητα δεν συμπέσαμε κοντά όλη την ημέρα, για να πούμε πέντε κουβέντες, που να γεφυρώνουν ανεπαίσθητα τα 39 χρόνια, που είχαμε να βρεθούμε.Βέβαια η εκτίμηση αναλλοίωτη, όπως και η φιλία του ''Μισέλ'', όπως τον αποκαλούσα.
Το άνοιξα να το διαβάσω αμέσως μόλις κάθισα στο αεροπλάνο, από Θεσσαλονίκη για Αθήνα.
Πρώτα οπισθόφυλλο, όπου ήρθα σε επαφή με ένα εντοπισμένο σκαρίφημα του περιεχομένου, αλλά και το εξαιρετικό βιογραφικό του φίλου Μιχάλη , που λίγο ως πολύ ήξερα , από πληροφορίες και θαύμαζα.
Το κάθισμα δίπλα μου κενό, αλλά ήρθε και θρονιάστηκε, νοερά, ο ήρωας του βιβλίου (Πέτρος) και με συνεπήρε με την αφήγηση της ζωής του.
Ρέουσα αφήγηση, λόγος στρωτός, φιλικός στην εμπέδωση, ακριβής, μετρημένος, με σεβασμό στα συναισθήματα.
Μια ζωή αναφερόμενη στα χρόνια τα δικά μας, κατανοητή διήγηση , με σωστές ανάσες και παύσεις και με εικόνες έγχρωμες και ζωντανές, να τις ξεδιαλέγει εύκολα η ψυχή.
Το λογοτεχνικό αυτό πόνημα συναντά το λαϊκό αίσθημα, την ηθική, την πολιτισμική εξέλιξη, τα κοινά, τα ήθη κι έθιμα, τις εμπεδωμένες και διαχρονικές αξίες και τις βάζει να συνομιλήσουν με την τυχαιότητα και το απρόσμενο, τις πληγές της βιωματικής ,τους χαρακτήρες με τα λάθη και τις αστοχίες τους. Αποκαλύπτει μέρη που η ψυχή σπαρταρά ή ηρεμεί.
Παράγει συναισθήματα από αυτή την όσμοση και προσδίδει στην ιστορία νευρικό σύστημα, ρυθμό και δικαολογητική βάση.
Το βιβλίο αυτό μας καλεί σε ένα ειλικρινή και βαθύ διάλογο με το κείμενό του, με τελικό ζητούμενο την ερμηνεία συμπεριφορών, την διεύρυνση των οριζόντων μας, την αναθεώρηση ή επιβεβαίωση εμπεδωμένων αξιών.
Αναλύει τα μυστικά και το αποτύπωμά τους και εκθέτει τα μισόλογα και τους φορείς τους.
Το βιβλίο του φίλου Μιχάλη έχει να μας πει μια γλαφυρή ιστορία και θα περάσει ο αναγνώστης-τρια, ευχάριστα για τον χρόνο που θα το διαβάσει. Δεν είναι αυτό μόνο.
Μας βάζει να σκεφθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να στηλιτεύσουμε συμπεριφορές ή να επαινέσουμε άλλες.
Να πατήσουμε δρόμους απάτητους , ίσως γιατί η ζωή δεν μας τους έφερε μπροστά.
Εισάγει ο ευφυής συγγραφέας μια πρόκληση, να εξελίξουμε την κοινωνική αυτοσυνειδησία μας, σε ένα πλαίσιο ιδεών, που θέτει τον άνθρωπο ψηλότερα, απελευθερώνοντάς τον από αγκυλώσεις και νοοτροπίες καθηλωτικές , που τον καθιστούν ευεπίφορο σε χειραγώγηση.
Είμαι συγκινημένος και περήφανος για το έργο του φίλου Μιχάλη Νικολαράκη
Εύγε Μισέλ !
Χρήστος Μαγκλάσης
(Κνάκαλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου